به عشقِ نبودنش

برادرم برای آروم کردن عصبانیتش از خونه زد بیرون تا قدم بزنه. ما سه نفر موندیم. برای خالی کردن خودمون ناسزا گفتیم. لعنت کردیم. اما آروم نشدیم. مامان آروم نشد. بهش گفتم که گریه کنه. اشک‌های خودم سرازیر شده بودن. مامان گریه کرد و ما بغلش کردیم.

روی هر کدوم از ما نوع متفاوتی از فشار عصبی وجود داره اما چیزی که بین هممون مشترکه، سرچشمه‌ی اون فشاره. سرچشمه‌ای که ما توی حذف کردنش از زندگیمون هم‌نظریم. 

MoonFesta...